Αισθητική

Τι είναι η Αισθητική:

Η αισθητική είναι μια λέξη που προέρχεται από τον ελληνικό όρο aisthetiké, που σημαίνει "αυτός που αντιλαμβάνεται, που αντιλαμβάνεται". Η αισθητική είναι γνωστή ως η φιλοσοφία της τέχνης ή η μελέτη του ό, τι είναι όμορφο σε καλλιτεχνικές και φυσικές εκδηλώσεις .

Η αισθητική είναι μια επιστήμη που αναφέρεται στην ομορφιά και επίσης αντιμετωπίζει την αίσθηση ότι κάτι όμορφο ξυπνά μέσα σε κάθε άτομο.

Δεδομένου ότι συνδέεται στενά με την έννοια της ομορφιάς, υπάρχουν πολλά αισθητικά κέντρα ή κλινικές όπου οι άνθρωποι μπορούν να κάνουν διάφορες θεραπείες με στόχο τη βελτίωση της φυσικής εμφάνισής τους .

Αισθητική στη φιλοσοφία

Η αισθητική είναι επίσης γνωστή ως η φιλοσοφία της όμορφης και στην αρχή της ήταν μια λέξη που έδειξε τη θεωρία της ευαίσθητης γνώσης (estadiologia).

Η έννοια που αποδίδεται επί του παρόντος στην αισθητική εισήχθη από την AG Baumgarten, για να περιγράψει τι λέγεται στην εποχή της "κριτική γούστου".

Κατά τη διάρκεια των αιώνων, η φιλοσοφία ανέκαθεν αναρωτιόταν την ουσία του πανέμορφου, κεντρικού θέματος της αισθητικής.

Σύμφωνα με τον Πλάτωνα, η όμορφη ταυτίζεται με το καλό, και ολόκληρη η αισθητική ιδεαλιστής προέρχεται από αυτή την πλατωνική ιδέα. Στην περίπτωση του Αριστοτέλη, η αισθητική βασίζεται σε δύο ρεαλιστικές αρχές: τη θεωρία της απομίμησης και της κάθαρσης.

Η Νεοπλατωνική αισθητική, που υπερασπίστηκε ο Πλωτίνος, επανεμφανίστηκε στην Αναγέννηση, ιδιαίτερα με την AAC Shaftesbury (Αγγλική Σχολή του Ηθικού Αισθήματος) και επίσης σε μερικές έννοιες του ρομαντικού ιδεαλισμού, που θεωρούν την όμορφη ως εκδήλωση του πνεύματος.

Ο γαλλικός κλασικισμός (Descartes και Boileau-Despréaux) διατηρεί τις ιδέες του Αριστοτέλη, αν και οι έννοιες της "σαφήνειας" και της "διάκρισης" εισάγονται από τον ορθολογισμό ως κριτήρια ομορφιάς.

Μάθετε περισσότερα για τη σημασία της Αναγέννησης.

Στον δέκατο όγδοο αιώνα, η ιστορία της αισθητικής φτάνει στο αποκορύφωμά της. Οι Άγγλοι ανέλυσαν την αισθητική εντύπωση και καθόρισαν τη διαφορά ανάμεσα στην αμέσως έμπειρη ομορφιά και τη σχετική ομορφιά. Επίσης έγινε ο διαχωρισμός ανάμεσα στην όμορφη και την "πανέμορφη" (Ε. Burke).

Στην Κριτική της Κρίσης, ο Καντ καθορίζει τον εκ των προτέρων χαρακτήρα της αισθητικής κρίσης, αναγνωρίζοντας την όμορφη ως "ατελείωτο τέλος" και ονομάζοντας την "a priori επιστήμη της ευαισθησίας" ως υπερβατική αισθητική. Ο γερμανικός κλασικισμός ενισχύθηκε από τα θεμέλια του Καντ, καθώς είναι δυνατόν να επαληθευτεί με τους Schiller, Goethe, W. von Humboldt.

Τον δέκατο ένατο αιώνα, ο GT Fechner δημιούργησε την επαγωγική ή πειραματική αισθητική, μια αντίθεση στην κερδοσκοπική αισθητική.

Στη σύγχρονη αισθητική, είναι σημαντικό να τονιστούν δύο τάσεις: η οντολογική-μεταφυσική, η οποία αλλάζει ριζικά την κατηγορία της όμορφης και την αντικαθιστά με την κλίση του αληθινού ή του αληθινού. και την ιστορική-κοινωνιολογική τάση, που θεωρεί το έργο τέχνης ως έγγραφο και ως εκδήλωση του έργου του ανθρώπου, αναλύεται στο δικό του κοινωνικο-ιστορικό πεδίο.